Autor: Anna Hildebrandt-Mrozek

Jaka cisza
Terkotanie konika polnego
Świdruje skałę.
Basho

Lubię pobyć w ciszy. Wtedy słyszę głos mojego serca. Cisza daje wolność i kontakt z wnętrzem, które, przy krzykliwym ze-wnętrzu nie ma głosu…

Każdy ma swoją pustelnię, ciszę, w której może przebywać, kiedy tego potrzebuje. Takie „miejsce własne”. Tu możemy wsłuchać się w siebie i układać siebie. Z tego miejsca emanuje spokój na zewnątrz. W tym miejscu, o każdym CZASIE, znajduję siłę i równowagę.

O ciszę w środku najłatwiej na łonie natury. Przyroda daje taką szansę, bo drzewa, krzaki, dzikie zwierzę nie zaczepi człowieka. Natomiast w naszym świecie, w nieustannych reakcjach i interakcjach jesteśmy w nie-ciszy, w działaniu, w głośności, hałasie, który czasem przeradza się w chaos.

Im mniej czasu spędzasz w „miejscu własnym”, w ciszy, tym większy chaos powstaje wokół ciebie. Potem okazuje się, że ten chaos osacza, nie pozwala funkcjonować, spać, myśleć. Odbiera przestrzeń i wolność. A wszystko bierze się z braku czasu na ciszę i spotkanie z samym sobą. Na posłuchanie tej ciszy. Posłuchanie bez działania.

Cisza uczy zasłuchania. Tak trudno dziś o uważne słuchanie. Musimy uczyć się tego na nowo. Bo duża w nas wola i potrzeba mówienia. Mówimy równocześnie, jedni przez drugich, mówimy nie na temat, nie-uważnie mówiąc i nie-uważnie słuchając. Chcemy powiedzieć wszystko wszystkim. Ale czy naprawdę muszę? Czy naprawdę jest to potrzebne? Może warto zostawić przestrzeń właśnie na ciszę, na to, by każdy odnalazł siebie i to, co dla niego ważne.

Ludzie, którzy są wysłuchani, potrafią wysłuchać innych. To miara szacunku wobec siebie i drugiego człowieka. Miara wartości i godności. Oczywiście można wyuczyć się słuchania i używać go jako formy manipulacji, dla czerpania korzyści. Wówczas nie chodzi o wartość i godność, ale o wykorzystanie. W tym kontekście warto dziś o refleksję, czy mam ucho do szczerego zasłuchania w sobie i w drugim człowieku…?