„Gdy wokół jest ciemno, pozostaje tylko spokojne czekanie, aż oczy przywykną do mroku.”
Haruki Murakami

Jak co roku, na przełomie sierpnia i września organizowane są Izerskie Długie Ekspozycje. To czas wpatrywania się w gwiezdne niebo, napawania ciemnością, nauki astrofotografii, dyskusji, fantastycznych wykładów i oczywiście – zbioru prawdziwków! Udało się zebrać 3 pełne kosze!

W tym roku wyruszyliśmy na nocny spacer ścieżką planetarną. Pogoda była sprzyjająca. Pancernie ubrani (bo zimno, że hej), wędrowaliśmy w ciemności, a drogę oświetlał nam Jowisz. Cudowne doświadczenie:) Co jakiś czas podnosiły się mgły. W oddali było słychać ryczące jelenie! Rozpoczęły swe rykowisko.

Taki nocny spacer otwiera oczy. Gdy nie włączamy latarki, nawet tej na podczerwień, zaczynamy widzieć wyraźnie. Co więcej, zaczynamy też wyostrzać pozostałe zmysły – słuch, zapach, dotyk…Pracuje wyobraźnia…i różne obrazy, myśli pojawiają się w głowie.

Boimy się ciemności. Mamy „wgrany” ten lęk – z dzieciństwa, z bajek, z horrorów, z opowieści. Ciemność straszy, jest nieokreślona, ma negatywne skojarzenia.

Ale nie musi tak być, ponieważ to tylko zapis w głowie i w emocjach, który można oswoić.

Warto pobyć z tym niepokojem, właśnie w lesie, w ciemności, gdy masz taką możliwość. I wsłuchać się w ciszę, w tę ciemność totalną, w siebie…

Co znajdujesz…?