„Nowy Rok:
Wiatry starowieku
Między sosnami wieją.”
Onitsura

Ruszamy do lasu w Nowy Rok.

Niech się leśnie darzy. Zielono, z nadzieją.

Niech nie zabraknie nigdy czasu na las w nas!

Ruszamy z domu 6.20, by być na miejscu po godzinie.

Na samym wejściu płoszymy duże stado jeleni – słyszymy je w trzcinach, są dla nas niewidoczne ale bardzo głośne.

Mijamy łabędzie, na niebie pojawiają się ciekawskie kruki.

Jest niespotykanie ciepło, jak na 1 stycznia, 13 stopni na plusie.

Nad nami 35 żurawi.

Idziemy dalej i na łące dostrzegamy kolejne stado 20 sztuk. Odlatują.

Następne duże stado ponad 30 sztuk nad nami. Poranek z żurawiami w tle.

Idziemy do sowy. Jak zwykle się podkradamy, cicho, uważnie.

Oto i bohaterka.

Nie dostrzega nas w pierwszym momencie ale potem otwiera oczy na pstrykanie aparatów i ruch.

Chowa się skrzętnie nieco niżej.

Ale ją mamy!

Co za noworoczna niespodzianka!

Nad nami łabędzie krzykliwe.

Ciepły wiatr, słońce…już 15 stopni a ma być dziś 17!

Szukamy grzyba o nazwie płomiennica zimowa.

Kolejne łabędzie krzykliwe, za chwilę białe czaple.

Przeloty…

Siadamy u zimorodka, który w pewnym momencie przelatuje koło nas.

Tylko raz.

Znów jelenie się panoszą w trzcinach naprzeciw.

Niedostrzegalne.

Za to krążą kruki a w niedalekiej odległości potężna stado łabędzi krzykliwych na wodzie.

Gadają i gadają.

Na niebie klucze gęsi.

Są i ciekawskie modraszki, raniuszki. Blisko nas.

Przelatuje nietoperz!

Zamykam oko i otwieram. Zamykam i otwieram.

Błogo.

Trwamy tak dwie godziny w zimorodkowym miejscu.

Mija nas bielik.

Są nurogęsi.

Dzięcioł duży i kowalik.

Idę do pniaka poprzyglądać się mchom.

Potem ruszamy.

Mijamy ślady jeleni, dzików i saren.

Są i miejsca bobrów.

Połacie pogryzionych pni.

Na jednym znajduję gąsienicę i słonika żołędziowca!

Wybudzone!

Gdzieniegdzie pająki i muchy. Wygrzewają się w słońcu.

Gorąco!

Noworoczna wizyta w lesie trwa 7 godzin i mogłaby jeszcze…

Żegnają nas łabędzie i dzięcioł.

Nie na długo…