„Kluczem do edukacji jest przeżycie piękna.”
Friedrich von Schiller

Noszę w sobie to pytanie od kilku dni za sprawą fantastycznej akcji Pani Ewy Radanowicz, która uruchomiła cała Polskę, by zadać to właśnie pytanie: o co chodzi w szkole?

Nie bez przyczyny, właśnie w pandemii, kiedy wszyscy jesteśmy na wojennej ścieżce z wirusem, wszyscy mamy już dość zamknięcia, izolacji, „nadawania” do niebieskiej diody na komputerze…

Mam głębokie przekonanie, że w szkole, nieustannie chodzi o jedno: o wartość i uznanie tej wartości przez dorosłych.

Jeżeli jako osoba dorosła wierzę w to, że mam wartość, wierzę również, że mam potencjał, który mogę rozwijać. To na bazie mojej wartości wyrasta wszystko inne…siły charakteru, talenty, mocne strony, inteligencja emocjonalna i inne nasze bogactwa, o czym już pisałam – tutaj.

Jeśli nie wierzę, że mam wartość, boję się żyć i funkcjonuję poniżej mojego potencjału. Drugi człowiek jest dla mnie zagrożeniem.

Wiara w swoją wartość otwiera przestrzeń dla „widzenia” drugiego człowieka – uznaję, że również ma wartość. Skoro dwie wartości się spotykają – pojawia się przestrzeń na dialog, poszukiwanie nowego, wymianę doświadczeń, wysłuchanie.

Wiara w swoją wartość daje zaufanie sobie. Wiem, kim jestem, a kim nie. Wiem, co mogę, a czego nie mogę. Jeśli ufam sobie, potrafię zaufać drugiej osobie – czy to dorosłemu, czy dziecku. Jeśli lubię siebie, lubię innych ludzi. Jeśli szanuję siebie, szanuję innych. Jeśli sobie daję prawo do błędu – daję to prawo drugiemu…

Doświadczanie i przeżywanie swojej wartości (nie mylić z egoizmem i egocentryzmem) pozwala doświadczać i przeżywać piękno człowieczeństwa, otwiera na wspólnotę z innymi i jest szansą na budowanie poczucia więzi, zażyłości. To dopiero baza do prawdziwej nauki i tkania swojej niepowtarzalnej historii. Uczenia się z życia…

W szkole chodzi, zatem, o doświadczanie wartości człowieka.

To daje spełnienie i jest furtką do szczęścia.

Kto czuje się zaproszony…?